Lake Bunyonyi en going on outreach!

En toen zat mijn tweede week hier er al weer bijna op.
Een week waarin:
- (om maar meteen met het belangrijkste te beginnen) ik te horen kreeg dat mama en tante Dorien mij op komen zoeken! Het duurt nog een paar weekjes, maar kan nu al niet wachten om ze dit mooie land te laten zien!
- Ik terugkwam van mijn lange weekend bij Lake Bunyonyi (daarover later meer)
- Het voor het eerst regende (het is dan ook regenseizoen..)
- Ik ook weer aan de slag moest in het ziekenhuis en voor de eerste keer mee ben gegaan op outreach (zie verder)
- Ik mijn hele huis heb afgespeurd naar een muis, er vervolgens van overtuigd was dat er een invasie van muizen was aangezien het overal ‘piepte’, om er tenslotte achter te komen dat mijn slippers dat geluid maakten..
- Ik me realiseerde dat wij Nederlanders dan misschien echte fietsers zijn, maar ze hier werkelijk álles op hun fiets vervoeren: van autodeuren, kilo’s bananen, drie geiten tot zelfs een grafkist… Ook hebben ze hier fietstaxi’s!
- Ik er achter kwam dat ze hier geen kinderwagens kennen, vrouwen dragen hun baby’s in een doek op hun buik of hun rug, ook tijdens het werken. Ook zie je veel jonge kinderen rondsjouwen met hun baby broertjes of zusjes.
- Er nog steeds geen water uit mijn kranen komt en ik me ondertussen al een echte Afrikaan voel door steeds met water te sjouwen (nu nog oefenen met het om m’n hoofd dragen..)


Lake Bunyonyi, ‘place of little birds’.

Vorige week vrijdagochtend ben ik met de boda naar Nyendo vertrokken, waar Annet, Johanna, Hjördis (een Duits meisje) en 9 Noren (ook allemaal geneeskundestudenten), al op me aan het wachten waren. Het vervoersmiddel: een oude gammele schoolbus met een voorruit waar ze zelfs bij Carglass nog van zouden schrikken. De chauffeur, James, zou het hele weekend in de buurt overnachten, zodat hij ons op dinsdag ook weer veilig thuis kon brengen. En de eindbestemming was natuurlijk Lake Bunyonyi, een 60km2 groot meer met zo’n 20 eilandjes.
Vooral het laatste stuk van de reis kostte wat moeite, aangezien het meer tussen de bergen ligt, de weg ernaartoe eigenlijk het woord ‘weg’ niet verdiend en onze bus geen vierwielaandrijving had. Maar we hebben het gered!
De eerste nacht zijn we op het Bunyonyi Overland Resort, dat aan het meer ligt, gebleven en hebben we geslapen in Safari tenten in de bomen. Vier Noren zijn de eerste avond met James verder gereden naar Rwanda, omdat zij de volgende dag daar de Gorilla Tracking wilden gaan doen. Wat heel bijzonder, maar ook erg prijzig is (zo’n 500 dollar). Aangezien zij daarvoor nog verder door de bergen moesten rijden en het ook nog flink begon te regenen, hebben zij uiteindelijk wel nog wat hulp nodig gehad van de lokale bevolking om de bus los te krijgen…

’s Nachts heb ik het voor het eerst sinds mijn vertrek uit NL weer eens koud gehad. Omdat Bunyonyi op ruim 1800 meter hoogte ligt kan het er ’s nachts tot 12 graden afkoelen. (En dat zijn we niet meer gewend!)

Zaterdag zijn Annet, Johanne, Hjördis en ik naar de top van een van de bergen gelopen, om van daaruit een mooi uitzicht te hebben over het meer met al zijn eilandjes. Jammer dat het behoorlijk bewolkt was, maar toch WAUW!
Het Itambira Island, met daarop het Byoona Amagara Island Retreat was onze bestemming voor de rest van de dagen. (In eerste instantie zouden we de laatste nacht weer op het Overland Resort doorbrengen, maar na één blik op ‘ons’ eiland was die beslissing snel gemaakt..) Hoewel we eigenlijk van plan waren zelf naar het eiland te kanoën, zag de lucht er op dat moment net wat te dreigend uit en hebben we voor de snellere optie gekozen: een motorboot.

De eerste nacht op het eiland hebben we met z’n 4en doorgebracht in onze eigen ‘Hans&Grietje’-cottage. Met in de tuin onze privé openluchtdouche mét uitzicht over het meer (zie foto’s). Maar omdat we niet snel tevreden zijn, hebben we de dag erna ons oog laten vallen op een van de ‘Geodomes’, en soort hut met een raam in het plafond voor uitzicht op de sterren en helemaal open aan de voorkant zodat je ’s ochtends vanuit je bed de zonsopgang kunt zien. Erg bijzonder om in zo’n open ruimte te slapen!
Helaas heeft het zondag bijna de hele dag geregend. (Ik begon me ook al af te vragen hoe dit land anders zo prachtig groen kan zijn). Toen het aan het einde van de middag wat begon op te klaren zijn we gaan kanoën met drie Amerikanen (waarvan twee ook al geneeskundestudenten) die ook op het eiland verbleven. Een kleine work-out kan natuurlijk nooit kwaad en het heeft ook mooie foto’s opgeleverd!
Maandag was het weer compleet omgeslagen en hebben we weinig meer gedaan dan zwemmen, zonnen en sommigen zelfs bruin worden (ik doe daar niet aan mee;)). Ook zijn de Noren, die de rest van de tijd op het Overland Resort zijn gebleven, ons nog op komen zoeken. Dus nog steeds weinig Nederlands gesproken in dit internationale gezelschap van Nederlanders, Duitsers, Noren en Amerikanen, maar toch erg fijn om weer eens wat Westerse mensen om me heen te hebben!
En toen was het dinsdagochtend al weer tijd om het eiland te verlaten en na een weekend vol gezelligheid en lekker eten en drinken weer aan de reis terug naar huis te beginnen..


Ziekenhuis en Outreach

Na dit weekend begon ik al bijna te vergeten waar ik hier eigenlijk voor ben: het ziekenhuis. Woensdag en vrijdag waren weinig noemenswaardig, wel prima dagen gehad op de OPD en in de ART-clinic, maar geen bijzondere dingen meegemaakt. Of misschien begint het gewoon al te wennen?
Donderdag ben ik voor het eerst mee geweest op outreach, welke vanuit de ART-clinic elke dag plaatsvinden. Er wordt dan met een jeep volgeladen met HIV-medicatie naar afgelegen plaatsen gereden om AIDS patiënten die te ver van het ziekenhuis wonen te voorzien van medicatie voor twee maanden (en na deze twee maanden komen ze weer op dezelfde plek terug). Veel patiënten hebben echter nog steeds uren moeten lopen om op deze plek te komen.

Om 9u zouden we vertrekken, maar zoals wij het Brabants kwartiertje kennen, hebben ze hier schijnbaar het Afrikaans anderhalfuurtje. Waardoor we rond 10.30 toch eindelijk vertrokken, met snelheden van soms 100 km/uur over onverharde heuvelachtige wegen. Onderweg flink toeteren zodat spelende kinderen, fietsers en voetgangers nog net de berm in kunnen duiken. Na deze rit van ongeveer een uur, kwamen we aan bij een vervallen gebouw, dat een Maternity centre voor moest stellen, waar de patiënten ons al op zaten te wachten. Deze krijgen vervolgens allemaal hun dossier, daarna worden ze gewogen, krijgen ze een gesprek met de verpleegkundige, worden de pillen uitgedeeld en krijgen ze counselling (nog eens extra uitleg, benadrukken hoe belangrijk het is dat ze hun pillen in moeten nemen etc.).
Een van de vele indrukwekkende verhalen van die dag: een 12-jarig meisje, sinds haar geboorte besmet met HIV. Ze vertelt zich niet goed te voelen en vertoont alle symptomen van tuberculose. Eigenlijk zou dit meisje nu voor onderzoek en behandeling naar het ziekenhuis moeten komen. Echter, de ouders van dit meisje zijn jaren geleden al overleden en sinds die tijd heeft dit meisje bij haar oma gewoond. Sinds deze vorige maand ook is overleden staat ze er helemaal alleen voor. Met het beetje geld dat ze verdient door haar buren op het land te helpen kan ze net zichzelf onderhouden. Maar de reis naar Villa Maria is voor haar onbetaalbaar, laat staan het onderzoek, om over de behandeling maar helemaal niet te spreken. Waarschijnlijk zal dit meisje dus niet oud worden..
Ook zag ik een vrouw met een flesje drinken waarvan ik eerst dacht, aan de kleur te zien, dat het ranja of iets dergelijks was. Totdat ik er blaadjes in zag drijven en ik me realiseerde dat dit water voor moest stellen. In Nederland zouden we er onze wc nog niet eens mee door durven spoelen..

Toen ik aan het eind van de middag weer thuis was, bedacht ik me dat ik niets meer gegeten had sinds mijn ontbijt. De honger vergaat je dan ook snel als je de hele dag tussen mensen met ingevallen gezichten zit.

En om maar even een mooie overgang te maken. Nu zit ik dit verhaal op het terras van Cafe Frikadellen te typen, onder het genot van een enorme hamburger en een lekkere smoothie. Met mezelf uithongeren bereik ik tenslotte ook niets ;)

Verder wil ik iedereen echt super bedanken voor alle leuke, lieve en grappige berichtjes die ik iedere keer krijg. Dat doet echt goed!

Foto’s: https://picasaweb.google.com/108380305573386287499/LakeBunyonyiAndGoingOnOutreach?authkey=Gv1sRgCJiRrbSfuu-EpgE#