Wildlife: baby's, stoeipoezen en leeuwen

Twee weken alweer sinds het laatste verhaal, dus hoog tijd om jullie weer bij te praten..

Om maar te beginnen met dat ik gezelschap heb gekregen in ‘mijn’ huisje. Ik had al heel wat huisgenoten versleten, maar dit waren dan ook wat minder welkome gasten zoals mieren, spinnen, gekko’s en rare rondvliegende grote insecten. Nu zijn Suzanne en Claire bij me ingetrokken. Mijn huisje biedt toch net wat meer luxe dan hun oude verblijf. En het is natuurlijk ook erg gezellig!

Verder heb ik twee weken geleden een week op de Male Ward doorgebracht. Ik denk dat dit tot nu toe de meest leerzame week is geweest, wat helemaal te danken is aan dr. Mwanje (de arts van de mannenafdeling). Deze stelt namelijk continu vragen, waardoor ik weer gedwongen werd om eens goed na te denken. Ook bij iedere vraag die een van de student nurses aan de dokter stelde werden ze met een ‘ask Marca’ of ‘Marca will explain’ naar mij doorverwezen. Waardoor Marca regelmatig met haar mond vol tanden stond. Maar wel erg fijn om weer eens aan het denken gezet te worden, want het is hier niet altijd even uitdagend.
Het viel me vooral op dat veel van de patiënten op de Male Ward er liggen door verkeersongelukken, alcohol- of andere middelenmisbruik (soms zelfmoord) of door geweld. Heel andere problematiek dus dan op de vrouwenafdeling. Nog iets opvallends: bij de sociale status van de patiënten staat vaak ‘stays with A wife’, polygamie is hier doodnormaal (Voor mannen dan).
(En ik weet dat er een aantal erg geïnteresseerd zijn in het volgende, maar na een week male ward kan ik vertellen dat het ‘grote zwarte geheim’ echt niet altijd zo groot is).

Ook heb ik in die week nog de voet amputatie gezien van de vrouw waar ik het de vorige keer over had. Ik heb wel eens smakelijkere dingen gezien en ook de bijbehorende geluiden waren niet altijd even prettig.

De donderdag daarna zijn we een nachtje naar Lake Mburo National Park geweest. Ik was eerst niet van plan mee te gaan, omdat ik daar weer een vrije dag voor moest nemen. Maar dr. Moses vond dat onzin ‘omdat er nog genoeg tijd was om te werken’. Hij regelde zelfs dat Emmanuel, de chauffeur van het ziekenhuis, ons er naartoe kon brengen. Het kost dan wel wat meer geld dan op onze gebruikelijke manier, maar daar krijg je dan ook een relaxte reis voor terug!
Lake Mburo is eigenlijk maar een klein nationaal park, waar de echte ‘groten’, zoals leeuwen en olifanten ontbreken. Maar dat heeft dan wel weer als voordeel dat je in dit park een wandelsafari kunt doen met een gewapende ranger. Waardoor je dus echt tussen de wilde dieren kunt lopen. Helaas viel onze safari behoorlijk in het water, waardoor veel dieren het hogerop gingen zoeken. Maar toch zeker de moeite waard. We hebben met een heleboel zebra’s, impala’s, bushbucks, waterbucks en wilde zwijnen (pumba’s!) in ieder geval onze eerste wild life gespot.
’s Middags zijn we nog met een bootje het meer opgegaan, om de daar aanwezige nijlpaarden en krokodillen van dichterbij te bekijken.
Ook de terugreis was erg relaxt, omdat we toen een lift kregen van een meneer die toch dezelfde richting op moest.

Zaterdag was het alweer vroeg dag, omdat we om 8uur paraat moesten staan om naar Lake Nabugabo te vertrekken voor de ‘Leaver’s party’. Dit was een feest ter ere van de student nurses die in mei af gaan studeren. Leuk om eens mee te maken, maar toch wel erg anders dan in Nederland. De heilige mis en speeches kwamen ons na een tijdje behoorlijk de neus uit en met het entertainment wat tussendoor gegeven werd zouden ze de playbackshow bij vv Nijnsel echt niet winnen. We hebben wel de kans gehad om zo ongeveer alle Oegandese specialiteiten eens te proberen. Bekijk de foto en oordeel zelf of je de Yam, Cassave, Sweet potatoe, Beef stew, Matoke en pompoen er lekker uit vindt zien;)
’s Middags hebben we ons vooral verbaasd over alle vrouwelijke student nurses die na alle ‘thank the lord’s van die morgen opeens als stoeipoezen voor de camera in het water rondspartelden. En wij ons maar afvragen of onze jurkjes niet te bloot waren..

Afgelopen week stond de Maternity ward op het programma, de afdeling voor zwangere vrouwen. Dr. Moses zwaait daar de scepter. Het meest indrukwekkend wat ik op deze afdeling heb gezien was een premature (te vroeg geboren) baby met een gewicht van ongeveer 600 gram. Ze lag helemaal onder vijf dekens verstopt, omdat veel vrouwen hier geloven dat als het hoofdje niet bedekt is het een waterhoofd wordt…
Helaas heb ik niet heel veel van deze afdeling meegekregen omdat ik twee dagen ziek thuis ben geweest. Aangezien ik ook koorts had en ze hier in Villa Ma(la)ria zeggen ‘koorts is malaria tot het tegendeel is bewezen’ heb ik ook maar een testje laten doen, maar deze was gelukkig negatief.
Ik heb die week wel nog een bevalling kunnen zien. Een kindje krijgt hier na de bevalling meestal wel direct een christelijke naam, maar de Engelse naam volgt pas twee weken later. En tot die tijd wordt het kindje gewoon ‘baby’ genoemd.
Ook heb ik nog een aantal keizersneden gezien. (35% van alle baby’s in het Villa Maria Hospital worden door een keizersnede geboren). Voor de liefhebbers heb ik een filmpje gemaakt van het ‘moment suprême’ waarop de baby uit de buik wordt gehaald. Maar deze is misschien niet voor iedereen geschikt.
En natuurlijk hebben we ons weer staan verbazen over het feit dat bij veel ingrepen gewoon de zaklamp erbij wordt gepakt, omdat de OK lampen niet werken. Het blijft toch Afrika!

Afgelopen weekend was het tijd voor het echte werk, we gingen naar Queen Elizabeth National Park (QENP) om daar o.a. leeuwen en olifanten te spotten. Voor het eerste deel van de reis hebben we weer een nieuw vervoersmiddel uitgeprobeerd: de postbus, deze rijdt van postkantoor naar postkantoor en neemt tegen een schappelijke prijs toeristen mee (misschien iets voor de TNT?). Het tweede deel van de reis twijfelden we tussen een Matatu (volgepropt busje) en een ‘special hire’ (privé taxi). Een van de Matatu-chauffeurs probeerde ons ervan te overtuigen dat in zijn overvolle busje nog genoeg plaats was voor ons Mzungu’s, hij was al wat Ugandezen aan het ‘uitruimen’, waarna wij toch besloten geen gebruik te maken van zijn diensten. Wat ons op een achtervolging van een boze man kwam te staan. Toen daarna een andere Matatu-chauffeur ons tegen dubbele betaling één hele stoel per persoon aanbood hadden we het helemaal gehad en besloten we toch maar een special hire te nemen. Helaas was deze man als de dood voor olifanten, want toen wij bij onze eerste olifant zo ongeveer door het raam naar buiten vlogen, gaf hij nog eens extra gas onder het mom ‘elephants are so bad!!’. Zijn aanbod om van hem gebruik te maken voor onze ‘game drives’ de volgende dag hebben we dan ook maar beleefd afgeslagen.

Het park was wel helemaal super! We hebben twee nachten in het noordelijke deel en één nacht in het zuidelijke deel doorgebracht. En hebben inderdaad de olifanten en leeuwen gezien, net als hyena’s, buffalo’s, apen en zelfs een luipaard. Daarmee heb ik ondertussen de big 4 (olifant, leeuw, buffalo en luipaard) gezien, nummer 5 (neushoorn) zit er komend weekend aan te komen.
Alleen jammer dat we de boomklimmende leeuwen niet hebben kunnen vinden. Deze zijn erg bijzonder, want komen alleen in Uganda en Tanzania voor. We waren speciaal daarvoor naar het zuidelijke deel afgereisd, maar na heel wat uurtjes met onze privé-chauffeur door het park te hebben gereden bestond de ‘buit’ uit een heleboel andere dieren, maar helaas geen boomklimmende leeuwen! Wel hebben we toen een luipaard gezien, wat ook erg bijzonder is.
Wel apart dat je in Lake Mburo zonder een ranger nog geen stap mocht zetten vanwege het gevaar voor wilde dieren, terwijl we in dit park (met véél ‘wildere’ dieren) gewoon in het donker van de restaurants naar ons huisje mochten lopen. Zaterdag tijdens het avondeten (een 5-gangendiner én cocktails, wat hebben we het toch weer slecht), kwam er zelfs een nijlpaard op een paar meter voorbij lopen. En tijdens ons verblijf in het zuidelijke deel, waar we in the middle of nowhere sliepen, hebben we ’s nachts een heleboel dieren rondom en zelfs op het huisje horen lopen. Naar de wc gaan hebben we dus maar uit ons hoofd gelaten!
Voordat jullie denken dat ik hier verwend ga worden, zaterdag bestond ons avondeten dan misschien uit een luxe 5-gangen diner, de dag erna was het gewoon ‘de pannen op tafel en eten wat de pot schaft’. Maar dat heeft dan ook wel weer iets.

Gisteren zijn we weer teruggekomen van onze reis, dus vandaag was het weer tijd voor het ziekenhuis. Ik heb deze week ‘immunization week’, wat inhoudt dat ik een heleboel mensen mag vaccineren. Vandaag in het ziekenhuis en morgen ga ik mee op outreach om hetzelfde te doen. En daarna is het al tijd om naar Kampala te reizen om mama en Dorien te zien. Zij zitten namelijk op dit moment in het vliegtuig naar Oeganda. Misschien overbodig om te zeggen dat ik héél veel zin heb om ze te zien!!

Foto’s: https://picasaweb.google.com/108380305573386287499/UgandaWeek56?authkey=Gv1sRgCLKt3c3E_qHfgAE#
(Het zijn er deze keer een heleboel, maar ik kan niet kiezen:))

P.S.
Ik heb post ontvangen uit Nederland! Bedankt voor de leuke kaartjes en Jasmijn en Vlinder bedankt voor de mooie tekeningen!