Children's ward, Afrikaans loodgieterswerk, Masaka

Oliotya!

We zijn alweer bijna een week verder, dus hoog tijd voor een update!
Ik ben ondertussen niet meer de enige mzungu in Villa Maria. Zondagmiddag zijn Suzanne en Claire aangekomen en zij blijven hier ook 10 weken.

Deze week stond ik ingedeeld op de children’s ward, de kinderafdeling dus. Hoewel deze afdeling zo’n 30 bedden heeft, was het er met gemiddeld vijf patiëntjes erg rustig. Maar door de aanwezigheid van moeders en soms ook broertjes en zusjes was het er toch nog ‘gezellig druk’.
Ongeveer de helft van de kinderen die hier in het ziekenhuis worden opgenomen worden gediagnosticeerd met malaria. Ook zien ze de laatste tijd een toename van patiëntjes met paraffine vergiftiging. Dat wordt veel gebruikt als brandstof voor licht en om op te koken. Omdat het de afgelopen maanden erg droog is geweest en het water dus schaars is, hebben veel kinderen dorst. Ze gaan op zoek naar iets om hun dorst te lessen en drinken de paraffine, wat vaak in dezelfde kannen wordt vervoerd als water.
Ik heb op deze afdeling ook mijn eerste ‘vijand’ gemaakt: een jongetje van twee die zodra ik ook maar in beeld verschijn het enorm op een brullen zet. Ik kan hem ook geen ongelijk geven aangezien ik waarschijnlijk zijn eerste ‘mzungu-ervaring’ ben..

Ook heb ik dinsdag mijn eerste operatie hier meegemaakt, een hernia inguinalis (liesbreuk) operatie. Aangezien alleen (soms) op donderdag dr. Eddy (de chirurg) aanwezig is, opereren de andere artsen als ‘gelegenheidschirurgen’ ook regelmatig. Dr. Moses was deze keer de gelukkige. Ik had meteen mogen assisteren, maar heb besloten om eerst maar eens toe te kijken. Hierdoor had ik mooi de gelegenheid om een aantal foto’s te maken, om jullie thuis ook een indruk te geven hoe het er hier aan toe gaat!
Hoe gaat het er dan aan toe? Om maar even te beginnen met: ik laat me hier dus echt nooit opereren!
- Patiënten weten alleen op welke dag ze (waarschijnlijk) geopereerd gaan worden. Ze krijgen geen afspraak mee, maar moeten die dag maar gewoon aanwezig zijn. Soms zitten deze patiënten de hele dag te wachten totdat ze aan de beurt zijn, of gaat de operatie uiteindelijk toch niet door..
- De patiënt loopt hier zelf (met de schrik in zijn ogen) aan de hand van een van de student nurses de ‘OK’ in.
- Zodra de patiënt ligt wordt de narcose toegediend. Ik weet alleen niet of je het zo wel kunt noemen, de patiënt beweegt regelmatig tijdens de operatie en hoewel ik niet de indruk had dat hij pijn had was hij toch niet ‘echt weg’.
- Er is geen apparatuur aanwezig om de vitale functies (zoals bloeddruk, pols, zuurstofsaturatie) te monitoren. In plaats daarvan wordt ongeveer om het kwartier handmatig de bloeddruk van de patiënt opgemeten.
- Tijdens de operatie moest de helft van de materialen nog bij elkaar gezocht worden en als er iets niet gevonden wordt werd er een beroep gedaan op ‘improviseren’.
- Cosmetische aspecten tellen hier niet mee, er wordt dus behoorlijk ‘lomp’ gewerkt.
- Er is geen verkoeverkamer waar patiënten na de operatie onder speciaal toezicht ‘uit kunnen slapen’, maar ze worden naar een gewone afdeling gereden.
Ondanks alles vond ik het wel erg interessant en hoop ik hier nog veel operaties te kunnen zien. Ben ook benieuwd of dr. Eddy er een andere werkwijze op nahoudt. Afgelopen donderdag was hij niet aanwezig, maar hoop dat ik dit komende donderdag kan gaan ontdekken!

De reden waarom is me nog steeds niet helemaal duidelijk (iets met studentenraad verkiezingen?), maar dinsdagavond was het feest bij de student nurses! De hele dag werden de mzungu’s al vriendelijk verzocht om toch ook zeker te komen. We zijn dus met z’n drieën een kijkje gaan nemen in de eetzaal die voor deze gelegenheid dienst deed als danszaal. Wederom een momentje van mezelf behoorlijk wit voelen meegemaakt, want wat kunnen die meiden en jongens dansen. Ze hebben nog geprobeerd om ons ook iets bij te brengen, maar we blijven toch een stel stijve harken..

Donderdag zou om 8uur een seminar over infectie preventie beginnen voor de student nurses en het ziekenhuispersoneel. De boterham net snel achter de kiezen gewerkt, waren we op dat tijdstip echter nog bijna de enige aanwezigen in de zaal. Tegen half 9 begon het toch wel redelijk vol te lopen, maar van de gastsprekers was nog steeds geen spoor te bekennen. Om 10uur kwamen zij pas opdagen en behalve de mzungu’s leek niemand hier van op te kijken.. Ondanks deze vertraging was het tempo ook nog achterlijk laag en waren we erg blij toen het om 14u eindelijk tijd was voor pauze. Moet eerlijk bekennen dat we na onze lunch ook niet meer zijn teruggegaan, aangezien we pas op een derde van het programma waren. Ook ging het vooral over hygiëne en wat dat betreft kunnen ze ons hier echt niets leren!

Verder heb ik deze week veel mogen ‘genieten’ van het Afrikaanse loodgieterswerk. Nadat ze al twee weken bezig waren met het repareren van de waterleiding, kwamen ze maandagmiddag alles aansluiten.. en het werkte! Ik geloof niet dat ik in NL ooit heb staan juichen puur omdat er water uit de kraan kwam, maar hier was het toch wel een gelukzalig momentje.
Helaas was de vreugde van korte duur, want toen ik twee uur later weer thuis kwam spoot het water uit een leiding op het dak naar buiten. Gelukkig kwamen de loodgieters snel terug en was het een paar uurtjes later weer ‘gemaakt’. Toen ze net weg waren kwam ik erachter dat ze de douche aan hadden laten staan en toen ik deze uit wilde draaien kreeg ik een flinke stroomschok. (Wat ook niet de laatste was van deze week). En om het compleet te maken stond de volgende dag mijn WC blank. De loodgieters opnieuw gevraagd terug te komen, maar omdat dit erg lang duurde en het hier steeds natter werd, was ik heel blij met de hulp van Joseph (een van de student nurses) die het heeft gerepareerd.
De status nu: soms heb ik water, soms niet. En stroomschokken zijn me de laatste dagen bespaard gebleven.

Dit weekend was ik eigenlijk van plan samen met Claire en Suzanne naar Lake Mburo te gaan, maar omdat de weersvoorspellingen slecht waren zijn we overgestapt op ons ‘noodplan’. Vrijdagavond lekker gebarbecued bij cafe Frikadellen en zaterdagmiddag (toen het eindelijk ophield met regenen) zijn we naar Masaka vertrokken. Daar hebben we lekker door de stand rond geslenterd en voor een nacht een hotel geboekt, zodat we ‘s avonds lekker uit eten konden. (Het wordt namelijk sterk afgeraden om ’s avonds of ’s nachts nog terug te reizen naar Villa Maria). Vanmorgen hebben we bij een chique hotel ontbeten en daarna lekker bij het zwembad gelegen. Vandaag was het gelukkig wel mooi weer! Hierdoor hebben we toch nog het ‘weekendje weg’ gevoel gehad:)

Wist je dat:
- Het regenseizoen hier nu echt begonnen is. (Inmiddels komt het ook weer met bakken tegelijk uit de lucht).
- Ik deze week voor het eerst te maken heb gekregen met een nadeel van het hebben van een ‘rijk’ westers uiterlijk, namelijk een man die geld van me wilde en vervolgens ook weigerde om weg te gaan.
- Ik deze week nog wat misverstanden uit de wereld heb proberen te helpen. Zo dacht een van de student nurses dat wij in NL in de winter niet werken, maar continu binnen zitten vanwege de kou. Ook wordt orale anticonceptie (‘de pil’) hier nauwelijks gebruikt, omdat dit gevaarlijk zou zijn. Periodieke onthouding werkt véél beter..
- De student nurses hier officieel geen relatie mogen hebben, maar er zich heel wat geheime liefdes afspelen.
- Ze hier het overschot aan bijsluiters van HIV medicatie gewoon gebruiken om eitjes mee in te pakken bij de kraampjes langs de weg.
- Ik morgen begin op de Female ward, de afdeling van dr. Michael.
- En foto’s weer te vinden zijn via de volgende link: https://picasaweb.google.com/108380305573386287499/ChildrenSWardAfrikaansLoodgieterswerkEnMasaka?authkey=Gv1sRgCO_aivmA-L3UeA#

Weeraba!