Bezoek!, ‘Trouble’ in paradise en Adrenaline

Bezoek!
Woensdag 13 april begon ik om 12u aan mijn reis naar Kampala, om vervolgens 4 uur later bij Red Chili (backpackers hostel) aan te komen, waar mama en Dorien mij al met een wijntje op zaten te wachten. Superleuk, maar toch ook wel een beetje raar, om na bijna 7 weken weer vertrouwde gezichten te zien. En dat midden in Oeganda!

Voor mij voelde Red Chili als een soort paradijsje, met lekker eten, westerse mensen, de hele dag stroom en stromend water. Toen ik er de tweede dag ook nog eens achter kwam dat ik zelfs warm kon douchen (de eerste dag had ik de knop voor warm water niet eens uitgeprobeerd, na 7 weken zo gewend dat er toch geen warm water uit komt), was het feest compleet. Voor mama en Dorien was het juist andersom, een stuk minder luxe dan gewend, maar ik heb ze niet horen klagen!

De reacties van mama en Dorien deden me wel weer denken aan toen ik zelf net aangekomen was in Oeganda. Wat een chaos en enorme cultuurshock! En om de shock nog even wat groter te maken zijn we donderdag dan ook een dagje Kampala ingegaan, om zo een goed beeld te krijgen van een echte Afrikaanse hoofdstad. En wat voor een beeld: overal drukte, chaos, hitte en stank. Hoewel het voor mij ook pas de tweede keer in Kampala was, merk ik dat ik er ondertussen totaal op mijn gemak rondloop.

De volgende dag was het alweer tijd om een totaal andere zijde van Oeganda te laten zien. We gingen op safari! In een busje van Red Chili, samen met een andere Nederlandse, een Finse, een Australische en een Engels stel, gingen we op weg naar Murchison Falls National Park. Tijdens de lunch konden mama en Dorien nog even kennis maken met een andere Oegandese ‘gewoonte’. Eerst zaten we, dankzij de generator, enorm in de herrie. Totdat deze vervolgens uitviel en het heerlijk stil werd. Met als gevolg dat het geroosterde brood toch niet geroosterd kon worden en thee en koffie zetten ook niet meer mogelijk was. Niet dat dit even gemeld wordt.. nee je komt er vanzelf wel achter dat er gewoon geen drinken op je tafel verschijnt! De rest van de reis verliep allemaal voorspoedig, met mama en Dorien aan het raam, zodat ze goed de verschillende landschappen en manieren van leven in Oeganda konden zien. Totaal anders dan in Nederland!

Eenmaal aangekomen in het park begonnen we met een wandeling naar de top van de Murchison Falls, de waterval waarnaar dit park is vernoemd. Het was behoorlijk heet en de klim af en toe flink stijl, maar het uitzicht was de moeite waard!
Daarna was het alweer tijd om naar het Red Chili kamp te vertrekken om te eten en intrek te nemen in onze tenten. De volgende ochtend was het alweer vroeg dag, om 6.30 vertrokken we voor de game drive. Al snel werden de eerste dieren gespot, waaronder giraffen, wat voor mij toch wel een hoogtepuntje was! Helaas begreep onze chauffeur Steven weinig van het principe ‘game drive’, af en toe leek het zelfs net alsof hij een race hield met de chauffeurs van andere voertuigen. Niet erg handig als je wilde dieren probeert te spotten! Maar dat hij net op het moment dat we leeuwen zagen (en wat voor leeuwen: en mannetje met een geamputeerde poot en een vrouwtje met twee welpjes!) ook nog eens extra gas gaf, was toch wel de druppel. Samen met de andere Nederlandse in ons busje hebben we Steven duidelijk gemaakt dat we het hier toch niet mee eens waren. Wat ons op een ‘you Dutch are so direct’ van de Australische kwam te staan. Maar het heeft wel geholpen, de rest van de game drive heeft hij keurig geremd voor ieder beest dat we tegenkwamen :)
’s Middags gingen we met een boot over de Victoria Nijl richting de watervallen. Bijna meteen vonden we olifanten die kwamen drinken en natuurlijk ook een heleboel hippo’s, buffalo’s en krokodillen. Met als eindpunt van de trip een uitzicht op de watervallen.
’s Avonds bij het Red Chili kamp hebben we nog een tijdje met de Oegandese tourleider van het Nederlandse Matoke Tours zitten praten. Hij was afgelopen januari in Nederland geweest voor de vakantiebeurs en wist het verschil tussen Oeganda en Nederland wel goed uit te drukken: ‘You have the clock, we have the time’.

Op zondag vertrokken we weer richting Kampala om onderweg nog een stop te maken bij het Ziwa Rhino Sanctuary. Maar omdat alles tot nu toe wel erg voorspoedig was gegaan, moest er op de terugweg wel iets misgaan. En ja hoor, na een half uurtje rijden konden we niet meer verder. Een grote Shell vrachtwagen blokkeerde de weg, waardoor niemand meer via de normale weg het park in of uit kon. Steven zei doodleuk dat we dan maar een uurtje of 8 moesten wachten, in de middle of nowhere?? Na flink aandringen besloot hij toch maar met de organisatie te gaan bellen, die extra diesel voor ons regelde, zodat we via een grote omweg toch het park uit konden. Deze weg was duidelijk minder goed begaanbaar en Steven probeerde duidelijk tijd in te halen, waardoor we flink door elkaar gerammeld werden. Maar we hebben de neushoorns gelukkig nog kunnen zien en dus heb ik mijn Big Five compleet!

Wat later dan gepland kwamen we toen weer in Kampala aan, waar de taxichauffeur die ons naar Villa Maria zou brengen al zat te wachten. Dit was een erg aparte reis, het was al donker, nergens is hier straatverlichting, iedereen rijdt met groot licht en overal zitten gaten in de weg. Je kunt je dus voorstellen dat deze reis niet erg comfortabel was en dat het regelmatig leek alsof er (vracht)auto’s recht op onze auto afkwamen of dat we ergens in de greppel zouden belanden. Ik hoorde dan ook een redelijke zucht van verlichting vanuit de achterbank toen we veilig in Villa Maria aankwamen.

Maandag heb ik een rondleiding gegeven door het ziekenhuis, waar mama nog een bloemetje kreeg van Jacyntha. Ook hebben we de omgeving wat verkend en zijn we naar Masaka vertrokken om te gaan eten bij Cafe Frikadellen. Speciaal voor de dames had ik Bruno gevraagd of hij ons op de boda kon brengen en halen. Het werd dan ook een soort bejaarden boda ritje op een flink lager tempo dan normaal. Maar zo zijn ze toch weer een ervaring rijker!

Dinsdagmiddag zijn we voor een nachtje naar Lake Mburo vertrokken. ’s Avonds bestelden we bij het restaurant aan het meer vis, waarna de visser voor ons het meer opging om drie tilapia’s te vangen. Verser kun je ze niet krijgen! Gelukkig viel deze keer de ochtendwandeling in het park minder in het water, waardoor we een heleboel zebra’s, pumba’s, buffalo’s en impala’s van dichtbij hebben gezien.

Woensdagmiddag waren we weer terug in Villa Maria en zijn we ’s avonds als afsluiting in Masaka bij Ten Tables gaan eten. Donderdagmiddag werden mama en Dorien namelijk alweer door Emmanuel (de chauffeur van het ziekenhuis) opgehaald om naar Entebbe airport te gaan.

Ik kan zeker terugkijken op een superleuke anderhalve week waarin mama en Dorien heel veel verschillende facetten van Oeganda hebben kunnen zien. De chaos, drukte, prachtige natuur, vriendelijke mensen, maar ook de verschrikkelijke armoede. Ik vind het erg fijn dat ze mijn leventje hier hebben kunnen zien en Annet, Joseph en Innocent hebben ontmoet. En toen ze naar huis moesten, overheerste bij mij toch zeker het gevoel van ik ben blij dat ik nog niet mee hoef. Al weet ik zeker dat ik over twee weken niet kan wachten om iedereen weer te zien!


‘Trouble’ in paradise.
Aangezien het afgelopen vrijdag ‘goede vrijdag’ was en wij dus ook een lang weekend voor de boeg hadden besloten we donderdag al op pad te gaan. Suzanne en Claire zouden vast naar Kampala reizen en ik zou later komen, omdat ik eerst een stuk met mama en Dorien mee zou reizen. Net op het moment dat Suus en Claire wilden vertrekken werden zij door een van de nonnen gewaarschuwd dat het onrustig was in Kampala, om vervolgens een bericht te krijgen van de Nederlandse ambassade dat er rellen waren in Nyendo en Masaka (bij ons om de hoek), gevolgd door een telefoontje van Joseph die wist dat wij vandaag gingen reizen en ons wilde waarschuwen. Erg fijn om te merken dat er hier mensen zijn die zich zorgen over je maken!
De onrust heeft te maken met demonstraties van de oppositieleider tegen de hoge brandstof en voedingsmiddelen prijzen. Dat dit in Kampala al wat langer aan de gang was wisten we, maar met Nyendo en Masaka kwam het toch wel erg dichtbij.
Even hebben we overwogen ons weekendje af te blazen, maar uiteindelijk toch besloten om te gaan. Gelukkig onderweg geen problemen meer gezien. Ik ben vlak voor Kampala de taxi uitgestapt en vanuit daar met de boda doorgereisd naar Red Dhili en mama en Dorien zijn door Emmanuel naar het vliegveld gebracht.
Later hoorden we dat bij de rellen in Masaka en Nyendo flink wat mensen zijn opgepakt, een aantal mensen gewond zijn geraakt en een tweejarig jongetje zelfs is omgekomen toen deze werd geraakt door waarschuwingsschoten. Op het moment is het weer rustig, we letten goed op en in Villa Maria zitten we sowieso veilig!


Adrenaline.
De bestemming voor het weekend was Jinja. Een stadje dat bekend staat om de activiteiten die je er kunt doen, zoals raften op de Nijl! Samen met Suzanne ben ik dit avontuur aangegaan. En ik vond het fantastisch! Wel ongelooflijk heftig, want we zijn regelmatig omgeslagen en dan heb je echt het gevoel alsof je in een wasmachine terechtkomt en bijna verdrinkt. Ik heb ongeveer twee liter water en drie krokodillen ingeslikt, maar wat een adrenaline! En tussendoor op de rustige stukken natuurlijk ook super genieten van het idee dat je (of all places) gewoon op de Nijl zit en de omgeving prachtig is. (De foto’s spreken verder voor zich, ik ben degene met het roze helmpje).
Helaas was het zondag al weer tijd om terug te reizen naar Villa Maria. In eerste instantie waren we van plan om een dagje langer weg te blijven vanwege Pasen. Maar aangezien de protesten de afgelopen twee weken steeds op donderdag en maandag plaatsvonden, leek het ons verstandiger op zondag al terug te reizen.


En nu heb ik dus nog maar twee weken over. Twee weken waarin de situatie in het land hopelijk rustig blijft, ik hard aan mijn verslag moet gaan werken, de laatste dagen stage in het ziekenhuis, Koninginnedag bij de Nederlandse ambassade in Kampala en de ‘nodige’ souvenirs ingeslagen moeten worden. Nog genoeg te doen dus!

Foto’s:
https://picasaweb.google.com/108380305573386287499/BezoekTroubleInParadiseEnAdrenaline?authkey=Gv1sRgCI3H0PC-trOjvgE#