Bye Bye Mzungu!

'Bye bye mzungu!' Een zinnetje dat de kinderen hier naar elke blanke roepen en ik vanaf dag één in Oeganda misschien wel dagelijks heb gehoord. Maar morgen zal het een andere betekenis hebben, want dan gaat deze mzungu er echt vandoor!

De afgelopen twee weken zijn echt voorbijgevlogen. Ik heb nog een aantal stagedagen in het ziekenhuis gehad, voor de laatste keer op alle afdeling en in het theatre geweest, nog wat spulletjes uitgedeeld op de maternity en children’s ward en afscheid genomen van de mensen waar ik het meeste mee te maken heb gehad.

Ondertussen zijn er hier ook twee nieuwe mzungu’s aangekomen, Nikki en Martine, twee verloskundestudenten. Ik heb ze een beetje wegwijs gemaakt in het ziekenhuis en de omgeving. Verbazingwekkend hoeveel er toch te vertellen valt over zo’n betrekkelijk kleine omgeving. Maar wel een omgeving die echt een beetje mijn thuis is geworden!

Verder stond er vorig weekend ook nog iets leuks op de planning: Koninginnedag bij de Nederlandse ambassade in Kampala! Het plan om op vrijdag al naar Kampala te vertrekken werd al snel opzijgezet toen bleek dat het erg onrustig was daar. Wederom rellen door een protestmars van de oppositieleider vanwege de alsmaar stijgende prijzen van brandstof en voedingsmiddelen. Ik heb begrepen dat het deze keer zelfs het Nederlandse nieuws heeft gehaald. En ik moet zeggen dat het tot nu toe ook nog niet zo erg was geweest als toen. Gelukkig bleef het deze keer wel rustig in de nabije omgeving van Villa Maria!
Zaterdag dan toch naar Kampala vertrokken, zodat we met onze oranje ‘mzungu’ shirtjes naar het feest konden! Ik wist niet goed wat ik me erbij voor moest stellen, maar had sowieso niet verwacht zoveel Nederlanders bij elkaar te zien. Goed om alvast weer een beetje te wennen. Er trad een bandje op, het (donkere) barpersoneel had voor de gelegenheid een oranje haarkleur gekregen en ook de hapjes waren geheel in Hollandse stijl: bitterballen, snert etc. En het mooie was dat al het eten en drinken gratis was… betaald van de Nederlandse belastingcentjes. Graag wil ik iedereen dus bedanken voor een mooi feestje! ;)
De avond hebben we afgesloten in de Iguana, een bar in Kampala, waar een heleboel Nederlanders na het feest naartoe vertrokken. Op een gegeven moment werd er zelfs Nederlandse muziek gedraaid, het moet niet veel gekker worden!

Ook afgelopen woensdag hadden we nog een klein feestje. Omdat ik bijna ga vertrekken hier en Annet en Innocent nu bezig zijn met hun eindexamens en dus ook bijna Villa Maria gaan verlaten, hadden we Annet, Innocent en Joseph uitgenodigd om bij ons te komen eten. Speciaal voor de gelegenheid hadden we het huisje versierd met ballonnen en slingers en ons mooi aangekleed.
Erg gezellig om nog een avondje door te brengen met de mensen die meteen vanaf het begin dat ik hier kwam zo lief voor me zijn geweest. Zeker de eerste week, toen alles nog nieuw was en ik hier echt nog een beetje alleen was, hebben zij me super opgevangen. En daar ben ik ze dan ook heel dankbaar voor!


En nu zit het er dus echt op. Tien weken Oeganda, wat zijn ze voorbij gevlogen en wat heb ik hier een toptijd gehad! Tijd om de balans op te maken:
- Aantal huwelijksaanzoeken: 3 1/3e (het begon veelbelovend, maar stagneerde behoorlijk)
- Aantal keer het ‘wauw’ gevoel gehad: ontelbaar
- Aantal tintjes bruiner: 0,01 (??)
- Aantal foto’s gemaakt: bijna 4000
- Overeenkomsten met Nederland: één (ook hier wordt overal aan de weg gewerkt)
- Verschillen met Nederland: de rest
- Dingen die ik ga missen: de lieve mensen, het klimaat, de relaxte manier van leven, de ritjes op de boda
- Dingen die ik zeker níet ga missen: de koude douches, het ontbreken van stroom of stromend water, het beperkte eten, de vreemde voorkeur voor de muziek van Celine Dion die ze hier hebben

Ik heb vaak de vraag gehad of het is wat ik ervan verwacht had. Maar achteraf gezien had ik echt geen flauw benul wat ik hier ging doen. En vooral de eerste twee weken in Villa Maria, toen ik nog echt ‘alleen’ was zijn heel leerzaam geweest. Het omgaan met een andere cultuur, andere taal en totaal andere levensomstandigheden. En dat zonder ook maar één vertrouwd gezicht om je heen te hebben. Gelukkig wel meteen erg lieve mensen leren kennen. En nu tien weken later, heb ik echt het gevoel dat ik hier heb geleefd en niet alleen maar stage of een soort vakantie heb gehad.

Maar of ik Oeganda aan zou raden als vakantieland? Het heeft genoeg te bieden wat betreft mooie natuur en vriendelijke mensen. Maar dan toch alleen voor de avontuurlijke reiziger, want er is zeker nog wat werk aan de winkel hier. Toch ben ik wel echt een beetje van dit land gaan houden.

Vanavond gaan we voor de laatste keer naar Café Frikadellen om mijn laatste dag in stijl af te sluiten. Maar morgen komt deze mzungu dan toch echt naar huis. Raar om nu iets af te sluiten waar ik maanden naartoe heb geleefd. En gek om morgen weg te gaan met het idee dat ik hier waarschijnlijk nooit meer terugkom. Maar toch… warme douche, lekker eten, fijn bed en iedereen die ik heb gemist, here I come!!

Bye bye mzungu, bye bye Uganda!

P.s. Alle trouwe lezers, super bedankt voor de leuke, lieve en grappige berichtjes die jullie steeds hebben geplaatst. Ik heb ze iedere keer met héél veel plezier gelezen!

Foto’s:
https://picasaweb.google.com/108380305573386287499/ByeByeMzungu?authkey=Gv1sRgCP2tpZyDgrfMMg#