Reizen in Oeganda

Oliotya

Om maar bij het begin te beginnen..
Afgelopen vrijdag was het dan toch echt zo ver, mijn vertrek naar Villa Maria in Uganda om hier voor 10 weken co-schappen te gaan lopen in het Villa Maria Hospital.

Om 10.40 vertrok mijn vliegtuig vanuit Brussel en nadat ik uitgezwaaid was door papa, mama, Ruud, Twan en Kim moest ik dan toch echt alleen door de gate, dat was wel even slikken. De vlucht verliep prima, ik had twee stoelen voor mezelf, ik ben voor de laatste keer compleet vetgemest, en deze ‘vliegheld’ heeft zelfs bijna relaxt in het vliegtuig gezeten.

Aangekomen op het vliegveld van Entebbe zou dan het eerste ‘obstakel’ wachten, namelijk het regelen van mijn visum. Ik had al de tip gekregen om als reden van komst op te geven dat ik kwam om rond te reizen en vrienden op te zoeken en vooral niet te vermelden dat ik hier stage kwam lopen. De mensen hier associëren dit namelijk meteen met geld verdienen, waardoor ik dan in een hoop administratieve rompslomp zou belanden. Gelukkig bleek deze tip te werken en voordat ik het wist had ik een ‘enjoy your stay’ en eerste stempel in mijn paspoort te pakken.

Op het vliegveld werd ik opgehaald door Annet en Johanna, die in Kampala (de hoofdstad van Uganda en ongeveer 35 km van Entebbe vandaan) bezig zijn met co-schappen. Dit was ideaal, zeker omdat ik ’s avonds aankwam. Ondanks dat het donker was, heb ik in de taxi naar hun huis mijn ogen uitgekeken. Wat een hitte en chaos! Overal rijden en lopen mensen en echt óveral is bedrijvigheid.
Mijn eerste nacht in Uganda heb ik dus in Kampala doorgebracht. De volgende ochtend voor de laatste keer warm gedoucht. Vervolgens hebben Annet en Johanna hun buurjongen gevraagd om ons naar het ‘New taxi park’ in Kampala te brengen, van waaruit ik verder moest reizen. Tijdens die rit daar naartoe heb ik voor het eerst echt goed rond kunnen kijken. En ik moet zeggen, ik kwam ogen tekort! Voor mensen die nog nooit in Uganda, of vergelijkbaar land, zijn geweest is het denk ik moeilijk voor te stellen hoe de mensen hier leven en hoe het er hier aan toe gaat. Ik heb helaas nog weinig foto's hiervan, omdat de mensen het vaak niet op prijs stellen als je zomaar foto’s van ze maakt. (En foto’s zonder mensen erop is in Kampala praktisch onmogelijk). Daarnaast is het gewoon verstandiger om niet te veel je ‘rijkdommen’ te laten zien.

Een aantal dingen die me zijn opgevallen:
- Iedere tien meter wordt er reclame gemaakt voor Nokia of Coca Cola.
- Op iedere straathoek kun je ‘airtime’ (beltegoed) kopen of je telefoon opladen (slechts 4% van de totale bevolking in Uganda heeft elektriciteit, maar ze hebben wel allemaal een mobiele telefoon).
- Werkelijk alles wordt aan straat verkocht, van gebakken bananen en kleding (op blanke paspoppen..) tot meubels en doodskisten.
- De hele stad hangt vol met aanplakbiljetten voor de presidentsverkiezingen (die 18 februari zijn geweest) en de aankomende burgermeester verkiezingen.
- De stad stikt van de militairen, die overal maar een beetje rondhangen, duidelijk verveeld. Ik heb me laten vertellen dat het vooral belangrijk is dat zij zichtbaar aanwezig zijn, zodat niemand het ook maar in zijn hoofd haalt om te demonstreren (ze mogen namelijk gericht schieten).
- Als ‘mzungu’ (blanke) ben je een uitzondering, je wordt dan ook veelvuldig aangestaard. Kinderen zwaaien naar je en roepen ‘bye bye mzungu’. Er knielde vandaag zelfs een meisje voor me..

Op het ‘New taxi park’, wat ongeveer bestaat uit honderden bijna identieke busjes, ben ik door de buurjongen van Annet in het juiste busje (of Matatu zoals ze ook wel worden genoemd) naar Masaka gezet. Ik had het geluk dat dit busje al bijna vol zat, waardoor we na ongeveer een half uur al vertrokken. De bussen rijden hier namelijk pas aan als ze helemaal tot de nok toe afgeladen vol zitten, wat soms uren kan duren. Vaste vertrektijden kennen ze niet. Op ieder busje staat ‘autorized for 14 passengers’, maar daar houdt niemand zich aan. Ook kippen e.d. reizen gewoon mee.

Ik zat gelukkig aan het raam, waardoor ik nog wat frisse lucht had en af en toe het raampje dicht kon doen bij enorme rode stofwolken. Dit had dan wel weer tot gevolg dat bij iedere stop, de tientallen verkopers die dan op zo’n busje afvliegen mij allemaal in hun vizier hadden. En als ze dan merkten dat ik toch echt geen interesse had in hun gebraden vlees, gebakken bananen, fruit, horloges, kinderboekjes, scheermesjes of wat ze dan ook te verkopen hadden, gingen ze vragen om mijn telefoonnummer of emailadres...

De reis van Kampala naar Masaka heeft ongeveer 2,5 uur geduurd, wat dan ook een mooie gelegenheid was om meer van het land te zien (het is hier écht heel mooi!) en kennis te maken met de ‘verkeersregels’ van Uganda:
- Busjes stoppen gewoon waar mensen er uit moeten, en als mensen langs de kant een keer zwaaien kunnen ze meerijden.
- In principe rijdt men links, maar vanwege de enorme ‘putholes’ in de weg is hele stukken spookrijden ook geen uitzondering.
- Inhalen moet rechts, maar kan ook links als dat beter uitkomt.
- Voor de inhaalmanoeuvres hier zou je in NL per direct je rijbewijs kwijt zijn.
- Er wordt veelvuldig getoeterd, uit ergernis, als waarschuwing of als begroeting.. of als je al even niet getoeterd hebt dan toeter je gewoon een keer uit het niets..
- Maximumsnelheden kennen ze hier blijkbaar niet, heb ook niet kunnen zien hoe hard we reden aangezien het busje geen snelheidsmeter had. Maar het is wel duidelijk dat je bij bordjes met ‘slow down your speed’ nog eens extra gas moet geven.
Onderweg heb ik nog een aantal autowrakken gezien en ook een blank stel dat hun auto helemaal total loss had gereden..

Vlakbij Masaka ben ik uit het busje gestapt. Waar ik heel blij mee was, aangezien de man achter mij mijn haren steeds interessanter begon te vinden. En daar zijn Désirée en Yvonne mij op komen halen. Dit zijn ook twee studenten uit Maastricht die nu klaar zijn met het co-schap waar ik morgen mee ga beginnen. Het laatste stuk van mijn reis hebben we achterop een Bodaboda afgelegd, dit zijn brommer-taxi’s. Er rijden wel wat auto’s tussen Masaka en Villa Maria, maar boda’s zijn hier de meest gangbare vervoersmiddelen.

Désirée en Yvonne hebben mij gisteren Villa Maria en het ziekenhuis laten zien en me een heleboel tips gegeven om mijn verblijf hier zo aangenaam mogelijk te maken. Het huisje ziet er op zich (voor Afrikaanse begrippen dan) best prima uit! Ik heb drie bedden tot mijn beschikking, dus bezoek is te allen tijde welkom;) Beetje jammer wel dat er al een maand geen stromend water is, waardoor de douche niet werkt en sinds gisteren ook de wc het heeft begeven. Morgen komt de loodgieter, dus hopelijk is het dan weer snel gemaakt. Tot het zo ver is kan ik gebruik maken van een toiletgebouwtje van het personeel. En voor afwas e.d. kan ik water gaan halen uit een grote ton waar ze regenwater in opvangen. Maar ondanks dat het regenseizoen eigenlijk al begonnen is, kampen ze hier met grote droogte, waardoor het water snel opraakt. Het is dus te hopen dat het snel weer gaat regenen, anders kunnen hier echt problemen ontstaan!

Vanmiddag heb ik Désiréé en Yvonne helaas alweer uit moeten zwaaien, zij gaan weer terug naar huis, waardoor ik hier nu dus echt alleen zit. Ik voel me hier wel veilig, maar als enige mzungu is het toch wel behoorlijk wennen. Morgen begin ik met mijn eerste stagedag van mijn co-schap ‘Community medicine’ en ik ben zelf ook erg benieuwd wat dit precies gaat inhouden!

Een aantal foto’s heb ik dus al wel gemaakt, maar ik ga dit zo snel mogelijk proberen uit te uitbreiden, want het is totaal geen weergave van alle indrukken die ik tot nu toe heb opgedaan. Kunnen jullie wel alvast mijn riante onderkomen hier bewonderen ;)

https://picasaweb.google.com/108380305573386287499/UgandaAankomstInVillaMaria?authkey=Gv1sRgCKy0t7qR4uraBw#